maandag 25 juli 2011

Er was eens een Miempje

In april van 1996 zat ik in onze tuin met een schopje in de grond te wroeten en onkruid weg te halen. Het was voor het eerst dat ik een tuin had, we woonden net in ons huisje, en ik had totaal geen verstand van tuinieren... Ik deed het puur vanwege de lol, lekker vuile handen krijgen bij een warm lentezonnetje. En ik merkte dat ik niet alleen was: op een veilig afstandje zat een mooi jong cypers katertje naar me te kijken. "Zo jongen, kom je me helpen?" zei ik. En de kater hield me gezelschap.

Tegen het eind van de middag liep hij, vanzelf, mee naar binnen. Als ik hem weer buiten zette, bleef hij op de vensterbank zitten om naar binnen te kijken. Hij mauwde, gaf kopjes, keek me vol verwachting aan. "Hij heeft vast honger" dacht ik (wist ik veel, nog nooit katten gehad), "van wie zou hij zijn?".
Navraag in de buurt leverde niets op. Ik kwam tot de conclusie dat hij van de vorige eigenaar van ons huis moest zijn geweest en ik wilde hem niet laten verhongeren dus ik kocht brokjes. En daarmee was het een voldongen feit: katertje bleef.

DH sputterde nog heel even tegen, hondenmens als hij is, maar katertje sprong op zijn schoot en begon te purrrrren. En DH was ook verkocht... minder hondenmens dan hij dacht, vooral heel erg dierenmens.

We kochten een paar keer een vlooienbandje, maar ons katertje kwam consequent met een lege nek terug van zijn tuinuitstapjes. Een raadsel, tot we erachter kwamen dat hij kon verwijderen door ze achter een tak te haken en zijn koppie terug te trekken...
Gelukkig ontdekten we dat voordat hij zichzelf ophing en we stapten over op vlooiendruppels.

Toen hij een keer van een tuintripje terugkwam met een gescheurd nageltje zijn we naar een dierenarts gegaan. Hij werd rond een jaar oud geschat en bleek gecastreerd. En belangrijker: hier werd onze nieuwe huisgenoot formeel 'van ons' (of wij van hem, zoals je wilt). In plaats van 'hond' werd hij als Miempje -limbo-slang voor 'katje'- op onze naam geregistreerd.

Jaren later hebben we ontdekt waar hij vandaan kwam: vrijwel tegelijk met ons was een familie in de straat komen te wonen, een drietal (!) huizen verder.
Ze hadden drie kinderen, nog een kat, en puppy en net een baby erbij. Het was ons Miempje blijkbaar wat te druk...
Ze hebben altijd geweten dat hij bij ons was maar dat vonden ze blijkbaar geen probleem. Pas toen ze weer verhuisden kwamen we daar achter...

Later kwamen er bij ons ook nog een katertje, twee kinderen, cavia's en kippen bij. Maar Miempje was de baas van de roedel.
Hij was net zo sterk gehecht aan ons als wij aan hem.
Als we thuiskwamen zat hij op de vensterbank op ons te wachten.
Hij was altijd het liefst binnen, bij ons, en als wij buiten waren kwam hij ons buiten gezelschap houden.
Als we boodschappen gingen halen had je kans hem op de hoek van de straat tegen te komen, daar zat hij dan op ons te wachten, om mee terug naar huis te lopen.
Miempje wist altijd wanneer iemand ziek was, of verdrietig, dan kwam hij bij je.
Ik weet dat er zat mensen van mening zijn dat een kat tot dergelijke intelligentie en gevoelens niet in staat is, maar wij weten wel beter.
Miempje en wij, wij hoorden bij elkaar.

Dit jaar werd hij 16. Hij liep soms wat moeilijker, sliep wat meer, werd wat mager. Kreeg bronchitis, maar kwam dat met antibiotica te boven. Een jaar of drie geleden was dat ook al eens gebeurd, en toen was hij een hoektand kwijt geraakt. Hierdoor zat zijn bekkie soms scheef. Halverwege het schoonlikken kon hij je dan heel charmant aankijken met zijn tongetje naar buiten.
Tegelijk was hij nog steeds enorm aanhankelijk, mooi, lief, en speels.
We hoopten dat hij nog lang bij ons zou zijn.

Maar toen we zondag terugkwamen van vakantie was hij verdwenen.
Buurman was elke dag geweest, had hem zaterdagochtend nog gezien, en toen had hij nog - als altijd - met smaak gegeten.
We hebben alles afgezocht en DH heeft maandagochtend naar dierenartsen en naar Amivedi gebeld.
Rond 1 uur kwam een verlossend telefoontje: hij was gevonden!
Iemand had hem 's ochtends vroeg uitgeput en ziek gevonden, in een zijstraat een 300 meter van ons huis. Ze hebben de dierenambulance gebeld, die hem naar de dierenarts had gebracht. We raceten er naar toe en toen hij ons zag begon hij meteen te snorren en probeerde naar ons toe te lopen. Hij was er echter slecht aan toe en moest blijven voor onderzoek.
En wat later op de middag kregen we een telefoontje...
Miempje kon niet meer beter worden.
Hij had FIP, zijn buik zat vol vocht.
We zijn samen afscheid gaan nemen. Hij was blij dat we er waren, bleef hard purren en alle kanten op kopjes geven.
Oudste en jongste gingen daarna naar de wachtkamer, DH en ik zijn tot het laatst bij hem gebleven.
Dankbaar dat we hem nog teruggevonden hebben, en er voor hem konden zijn.

En nu is Miempje er niet meer.
Enige echte Miempje, waarvan ik de naam als pseudoniem voor mijn blog heb gebruikt.
Liefste Miempje, grote vriend, mooiste kat van de hele wereld.

We missen je vreselijk.

2 opmerkingen:

  1. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor en weet niet wat ik je nu kan vertellen om je minder verdrietig te maken. Miempje heeft een heel fijn leven bij jullie gehad, er is altijd goed voor haar gezorgd. Maar ik kan me o,zo goed voorstellen dat je haar erg mist en erg verdrietig hierover bent. Veel sterkte,
    Groet, Hennie

    BeantwoordenVerwijderen